เพลง นอน (NONE) FEAT.SUBURBIAN

เพลง: นอน (NONE) FEAT.SUBURBIAN

ศิลปิน: สิงห์เหนือ เสือใต้

ปิดตาหลับแล้วก้อขับตานอน

สี่โมงเย็นลุกออกจากเตียง

เริ่มต้นชีวิตอีกตอน

ตามที่พระท่านสอน ท่านสั้ง

ท่านสอนประศาสนพร

โลกมนุษย์ปุถุชนก้อไม่ต่างจากละคร

ลุ่มร้อนลุ่มหลง ล้วนแต่แฝงด้วยประสงค์

บ้างติดการพนัน บ้างก้อหันไปติดผง

บางคนก้อไม่สนที่เอ็นท์ไม่ติดจุฬา

คิดว่าโชคดีนักหนา

เท่าไรแล้วที่มีบุญได้เกิดมา

ยังไม่มีภรรยาก้อไม่ถึงกับพรรณา

ไม่มีแก้วแหวนเงินทอง

ก็ไม่เดือนร้อนร้องขอกับจันทรา

จันทร์เจ้าขา ฉันไม่ขอข้าวขอแกง

ฉันไม่ขอแหวนทองแดง

ขอแค่พรุ่งนี้ให้ฉันยังมีแรงต่อสู้

กับอุปสรรคที่ผ่านเข้ามา

ให้กายใจฉันยังไม่อ่อนล้ากับเรื่องราว

ที่ทำเธอเป็นหน็บชา เหนื่อยนัก

แค่อยากจะพัก ก้อปิดตาล้มตัวลงนอน

ให้ใจพักผ่อนกับกายา ล๊าลา

ไม่มีใครรัก ไม่มีใครสน

ได้คิดถึงฝัน ฉันก้อสุขล้น

เท่านี่ฉันก้อเพียงพอและไม่เสียใจ

ก็มีหนึ่งวัน ที่คนจะสน

และในวันนั้นตัวฉันคงหลุดพ้น

ปล่อยใจเป็นครั้งสุดท้าย และขอนอนก่อน

i’am so young อย่าพึงพากันชัง

อยากให้เปิดใจฟัง อย่าพึงเดินหนี

ปิดประตู ปังปัง ดังดัง

บางครั้งที่ผมนะดื้อรั้น

ที่ผมทำผิดพลั้ง ที่ผมทำความผิดซ้ำ

ย้ำ ตอก ให้คนพากันมองผ่าน

ผู้ใหญ่มองดูแค่เปลือก

แล้วบอกว่าผมไม่เอาถ่าน

ไม่ยอมอ่าน ถึงเบื้องลึกในจิตใจ

ไม่ทันได้มองสักนิด ไม่ทันใกล้ชิดก้อปิดไฟ

แล้วจากไป ทำใจอยู่ลำพัง

ไม่เป็นไร ใครไม่ฟัง จะทำยังไง

ก็ในเมื่อชีพยัง ไม่พัง

ทลายยังไม่ตาย ยังไม่วาย ยังไม่คลาย

หน้าไม่อาย ตาไม่ลาย ลูกผู้ชาย

จะไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ ล้มแล้วยังลุกได้

มีแต่คนตายเท่านั้นที่แพ้พ่าย ตลอดกาล

ข้ามมหันต์นภสายธาร

ปลิดปลงแต่วิญญาณแล้วเสพซึ้งถึงนิพพาน

ไม่มีใครรัก ไม่มีใครสน

ได้คิดถึงฝัน ฉันก้อสุขล้น

เท่านี่ฉันก้อเพียงพอและไม่เสียใจ

ก็มีหนึ่งวัน ที่คนจะสน

และในวันนั้นตัวฉันคงหลุดพ้น

ปล่อยใจเป็นครั้งสุดท้าย และขอนอนก่อน

ก้อดันไม่ได้เกิดมาบนกองเงินกองทอง

ที่พอทำอะไรผิดแล้วเอาแป๊ะเจี๊ยะมาใส่ซอง

ไม่มีบ้านหลังใหญ่ ไม่มีรถซีตรอง

แต่กายมือเท้าฉันยังอยู่ครบครับทั้งสามสิบสอง

ได้ครอบครองทางเดิน ชีวิตของตัวเอง

ไม่ต้องขมขื่นฝืนทนกล่ำกลืนแม้ว่ามันจะวังเวง

ไม่เคยกลัวเกรง ตัวเองต้องพึงตน

อย่างน้อยฉันก้อภูมิใจที่ยังได้เกิดมาเป็นคน

ได้สู้ทนได้ดิ้นรนชีวิตบนถนน

หลายครั้งที่ฉันล้มลง แต่ไม่เคยยอมเลยสักหน

หลายครั้งสับสนกับความฉ้อฉนของสังคม

เมืองที่วุ่ยวาย โวกเวก วิเวก และวกวน

เดินชนปัญหา กับกิเลสตันหา

ที่มีเพียงใจของฉันเป็นเพื่อนให้คำปรึกษา

อบายมุข ล้มแล้วลุก สุขแล้วทุกข์นี้ละหนา

ดันเกิดมาเป็นมนุษย์ มันชังเป็นเรื่องธรรมดา

ไม่มีใครรัก ไม่มีใครสน

แค่คิดถึงฝัน ฉันก้อสุขล้น

เท่านี่ฉันก้อเพียงพอ และไม่เสียใจ

คงมีหนึ่งวัน ที่คนจะสน

และในวันนั้นตัวฉันคงหลุดพ้น

ปล่อยใจเป็นครั้งสุดท้าย และขอนอนก่อน

ไม่มีใครรัก ไม่มีใครสน

แค่คิดถึงฝัน ฉันก้อสุขล้น

เท่านี่ฉันก้อเพียงพอ และไม่เสียใจ

คงมีหนึ่งวัน ที่คนจะสน

และในวันนั้นตัวฉันคงหลุดพ้น

ปล่อยใจเป็นครั้งสุดท้าย และขอนอนก่อน